De Gerwe

Enige tijd geleden schreef ik over de begrafenis van mijn grootvader Engbertus Hesselink op het kerkhof Oud-Leusden bij Amersfoort in 1930. Vorige week heb ik zijn graf samen met 'fotoneef' Ard bezocht. Wij waren daar sinds de begrafenis van onze grootmoeder in 1967 niet meer geweest en troffen het graf in goede conditie aan, zeker in vergelijking met aangrenzende graven. Het meest opvallende is natuurlijk de spreuk op de grafsteen: "PLANT, ZUSTERS, PLANT GEEN VREEMDE BLOEMEN OP 'T OUDREN GRAF". Waar zou dat wel vandaan komen? We hadden geen idee. Navraag in de familie leerde ons, dat het een versregel is uit het gedicht "De Gerwe" van de Vlaamse dichter en priester Leonard Lodewijk de Bo (1826-1885). Ik laat u meegenieten van dit gedicht:

DE GERWE

Aan mijne Zusters

Plant, Zusters, plant geen vreemde bloemen
Op 't Oudren graf!
Bij andren mag dat prijsbaar noemen;
Ik ra 't u af.

Want 't schiet van eigen op die graven
Een minzaam kruid,
Een zinnebeeld van deugd en gaven
Eenbaarlijk uit.

Dus, Zusters, laat dat kruid in wezen
Op 't Oudren graf,
En plukt er, als gij daar gaat lezen
Een bloemken af.

En denkt hoe Vader, denkt hoe Moeder
Hier leefde op aard,
En weest, gij Zusters met uw Broeder
Zulke Oudren waard.

Zulke Oudren!... Ach, 't was in den morgen.
Drie jaar verschee'n
Dat Zij, dat Oudrenliefde en zorgen
Dat 't al verdween!

Geen uchtendgroet meer klinkt ons tegen:
"Goên morgen, kind!"
Geen hand meer die den avondzegen
Op 't voorhoofd print.

Alleen het voorbeeld dat zij gaven,
Verblijft ons bij;
Alleen hun stof en hunne graven
Behouden wij!

En nog mag 'k daar naar mijn behagen,
Niet knielen gaan.
'k Moet elders heen voor lange dagen.
'k Moet hier van daan.

Maar derf ik dezen laatsten zegen,
Dat bloemkruid toch
Groeit om end om en lacht mij tegen
En troost mij nog.

Afbeeldingen: W. Hesselink-Schraa. Gerwe is een volksnaam voor Duizendblad.