Translate

14 september 2009

Archief 2.0

Als genealoog 'heb' ik uiteraard iets met archieven. Per slot van rekening ben ik afhankelijk van wat in die instellingen wordt bewaard en toegankelijk wordt gemaakt. En archieven hebben bij mij geen stoffig of schimmelig imago. In tegendeel zelfs, wanneer ik merk, hoe veel energie door archieven en archivarissen wordt gestoken in het optimaal bewaren en presenteren van de collecties. Met behulp van de modernste middelen. Bij het bewaren denk ik dan bv. aan een steeds verder geperfectioneerde klimaatbeheersing in de depots, bij het presenteren vooral aan de immense mogelijkheden, die internet biedt. Digitalisering van oude documenten (boeken, acten, afbeeldingen, kaarten, enz.) heeft een grote vlucht genomen en zal steeds worden uitgebreid. Wanneer deze bestanden vervolgens via het internet beschikbaar worden gesteld, dan kan ook die mevrouw, die 50 jaar geleden naar Australie is geemigreerd, virtueel het archief van Den Haag (om maar wat te noemen) zonder problemen met een bezoek vereren.

Het internet ontwikkelt zich steeds verder en wordt steeds meer, wat in de regel wordt aangeduid met Web 2.0. De online archieven doen daar enthousiast aan mee en een aantal archivarissen onder aanvoering van Christian van der Ven uit Den Bosch heeft het initiatief genomen Archief 2.0 te starten. Wat daar de bedoeling van is staat hier. Ik ben op de open uitnodiging ingegaan en heb mij als deelnemer aangemeld, hoewel ik natuurlijk helemaal geen archiefprofessional ben. Maar ik vind, dat de klant inspraak moet hebben. In mijn beroepsleven in marktonderzoek werkten wij ook al met bv. focusgroepen, bestaande uit potentiele gebruikers van het product. Tot op heden heb ik mij in de discussies gedeisd gehouden. Het gaat er daar soms wel erg visionair (Web 3.o, 4.0, wie biedt er meer) of erg technisch aan toe. Maar het gaat er uiteindelijk om, waar de klant behoefte aan heeft of wellicht krijgt. En er is daar ook al de opmerking gemaakt, dat we ons vooral ook met de realiteit van vandaag moeten bezighouden en al te veel dromen nog niet aan de orde is. Inderdaad geldt naar mijn smaak de uitspraak, die ik 25 jaar geleden eens optekende tijdens een cursus: "Management is the art of doing the average well".

Als het archiefwezen (en niet alleen zij!) zich aan dit principe houdt, dan ben ik als klant dik tevreden.

11 september 2009

Leentje contra Willem

In het welkomstwoord van dit blog noem ik als een van de doelstellingen gestorvenen weer wat leven in te blazen. Soms kan een klein briefje voldoende zijn om daar invulling aan te geven. Tijdens een ruzie laten mensen vaak hun emoties het duidelijkst zien. Een voorbeeld is een ongedateerd briefje van Leentje aan haar broer Willem, die executeur testamentair van hun overleden ouders is. Uit de tekst maak ik op, dat het kort na 1903 moet zijn geschreven. Zij was toen even in de 60, hij een paar jaar jonger en daarbij zeker geen gemakkelijk heerschap. Onderwerp: een erfeniskwestie. De genoemde Henry is Leentje's overleden echtgenoot. Haar beide zoons woonden in Indie, resp. Zuid-Afrika. De transcriptie van het originele briefje, waar Willem als ontvanger een paar aantekeningen op heeft geschreven (die ik in blauwe tekst weergeef) luidt als volgt:

W. Het meeste lust heb ik om te zeggen houdt de hele boel maar - 't Is om uit je vel te vliegen. Dan komen ze ?wie? je vertellen 't is Pa's idee geweest dat je niets zoudt krijgen! En als je die gekken tot zwijgen hebt gebracht moet je weer horen dat geen een toe zal stemmen om met mij afterekenen. in je eigen belang verwijt dus niemand. Ik heb toch kennis gegeven van Henry's overlijden. Aan U speciaal waarom is het toen dan niet verandert. Ma leefde toen nog - ja, Gij waart er traag aan toe om daaraan te denken. en de moeite en toewijding was toch niet te veel gevraagd ten minste dat dunkt mij, hoe gij daarover denkt weet ik niet. Als je even de moeite had gedaan om voor mij te zorgen als boven - waarom dacht Gij er niet aan? was alles nu in 't reine. Volmachten bedelen van je kinderen - ze sturen ze toch niet, ze hebben er lack aan, daar blijf ik bij. Wiens schuld, toch onze niet? 'T is wat moois om je heele leven - tot zelfs daar waar je recht als een boek spreekt toch bedelaar te moeten blijven. Ettelijke malen schreef ik om volmachten, geen een stuurd ze. Die vond de notaris te ver uit de buurt, en die vergeet het. 't is recht wat moois - door een onvergeeflijk verzuim van wie? zal ik nu weer verdriet krijgen en ik heb al een hoop verdriet. Ik wou niet graag dat ik zoo weinig voor een ander over had dat weet ik zeker. Ik heb zooeven weer aan Notaris Moll geschreven en hoop dat hij de volmachten zal vinden dus die zijn er? op zijn kantoor te Arnhem - en zal anders wel weer in Transvaal en Indie schrijven. Dat ik niet veel achting voor de mannen heb zal je wel niet verwonderen. L. De zachtzinnigheid & logica der vrouwen schijnt ook al niet groot.

Waarschijnlijk is alles uiteindelijk tot genoegen van alle betrokkenen geregeld, Leentje's handtekening staat tenminste onder de acte, waarin de boedel van de ouders wordt gescheiden en verdeeld. Het portret is van haar (maar daar had u vast niet aan getwijfeld).