Leentje contra Willem

In het welkomstwoord van dit blog noem ik als een van de doelstellingen gestorvenen weer wat leven in te blazen. Soms kan een klein briefje voldoende zijn om daar invulling aan te geven. Tijdens een ruzie laten mensen vaak hun emoties het duidelijkst zien. Een voorbeeld is een ongedateerd briefje van Leentje aan haar broer Willem, die executeur testamentair van hun overleden ouders is. Uit de tekst maak ik op, dat het kort na 1903 moet zijn geschreven. Zij was toen even in de 60, hij een paar jaar jonger en daarbij zeker geen gemakkelijk heerschap. Onderwerp: een erfeniskwestie. De genoemde Henry is Leentje's overleden echtgenoot. Haar beide zoons woonden in Indie, resp. Zuid-Afrika. De transcriptie van het originele briefje, waar Willem als ontvanger een paar aantekeningen op heeft geschreven (die ik in blauwe tekst weergeef) luidt als volgt:

W. Het meeste lust heb ik om te zeggen houdt de hele boel maar - 't Is om uit je vel te vliegen. Dan komen ze ?wie? je vertellen 't is Pa's idee geweest dat je niets zoudt krijgen! En als je die gekken tot zwijgen hebt gebracht moet je weer horen dat geen een toe zal stemmen om met mij afterekenen. in je eigen belang verwijt dus niemand. Ik heb toch kennis gegeven van Henry's overlijden. Aan U speciaal waarom is het toen dan niet verandert. Ma leefde toen nog - ja, Gij waart er traag aan toe om daaraan te denken. en de moeite en toewijding was toch niet te veel gevraagd ten minste dat dunkt mij, hoe gij daarover denkt weet ik niet. Als je even de moeite had gedaan om voor mij te zorgen als boven - waarom dacht Gij er niet aan? was alles nu in 't reine. Volmachten bedelen van je kinderen - ze sturen ze toch niet, ze hebben er lack aan, daar blijf ik bij. Wiens schuld, toch onze niet? 'T is wat moois om je heele leven - tot zelfs daar waar je recht als een boek spreekt toch bedelaar te moeten blijven. Ettelijke malen schreef ik om volmachten, geen een stuurd ze. Die vond de notaris te ver uit de buurt, en die vergeet het. 't is recht wat moois - door een onvergeeflijk verzuim van wie? zal ik nu weer verdriet krijgen en ik heb al een hoop verdriet. Ik wou niet graag dat ik zoo weinig voor een ander over had dat weet ik zeker. Ik heb zooeven weer aan Notaris Moll geschreven en hoop dat hij de volmachten zal vinden dus die zijn er? op zijn kantoor te Arnhem - en zal anders wel weer in Transvaal en Indie schrijven. Dat ik niet veel achting voor de mannen heb zal je wel niet verwonderen. L. De zachtzinnigheid & logica der vrouwen schijnt ook al niet groot.

Waarschijnlijk is alles uiteindelijk tot genoegen van alle betrokkenen geregeld, Leentje's handtekening staat tenminste onder de acte, waarin de boedel van de ouders wordt gescheiden en verdeeld. Het portret is van haar (maar daar had u vast niet aan getwijfeld).