Mailtje van het jaar

"Met stijgend gevoel van bewondering en verbazing heb ik kennis genomen van hetgeen welhaast een levenswerk mag worden genoemd, uw genealogisch onderzoek. Mag ik mij allereerst aan u voorstellen". Zo begint het mailtje-van-het-jaar, dat ik in februari 2007 ontving. Ik moet bekennen, dat mijn verbazing niet voor de zijne onderdeed. Laat ik het verhaal uit de doeken doen.

Een verre nicht van mijn ouders trouwde in 1931 met een Nederlandse militair. Uit dit huwelijk werden tussen 1932 en 1940 drie kinderen geboren. Tot zo ver niets bijzonders aan de hand. Enkele jaren later raakte zij opnieuw in verwachting en werd een zoon geboren en wel in Hamburg (Duitsland)! We schrijven 1944, de Tweede Wereldoorlog woedt nog in volle hevigheid. Haar echtgenoot is hoogstverbaasd en komt tot de conclusie, dat het kind niet van hem kan zijn. Zij geeft dit toe en noemt als verwekker van het kind de naam van een Duitse onderofficier, wat ze ook op papier zet. Een scheiding laat vervolgens niet lang op zich wachten. De moeder is na de oorlog in Nederland terug en staat het jongetje af. Dit laatste gegeven vond ik terug op het uittreksel van haar persoonskaart, welke ik bij het CBG heb opgevraagd. Op die manier wist ik ook van het bestaan van het in 1944 geboren jongetje af. Diverse keren heb ik geprobeerd te achterhalen, wat er van hem geworden is. In Nederland of Duitsland.

Het mailtje van het jaar was afkomstig van deze jongen, inmiddels 62 jaar oud en levend in Nederland onder een andere naam. Hij is door een pleeggezin in Nederland opgevoed en met een Nederlandse vrouw getrouwd. Tot zijn stomme verbazing vond hij zijn oorspronkelijke naam op mijn website terug. Hij vertelde, dat hij in zijn hele leven vrijwel nooit kontakt met wie dan ook uit de familie had gehad, dus ook niet met zijn halfbroers/zussen. Ik belde hem op om te vertellen, dat ik zo'n kontakt eventueel wel tot stand zou kunnen brengen. Naderhand bleek dat inderdaad te kunnen en heeft hij de andere kinderen van zijn moeder bezocht. Naar ik heb begrepen, was het een spannende, maar wel aangename ontmoeting. Afgesproken is, dat ze ook verder kontakt zullen onderhouden. Wat is genealogie toch een mooi vak!

Bij de foto: Hauptkirche Sankt Nikolai, die als ruïne is blijven staan sinds Hamburg in de oorlog zwaar is gebombardeerd. Een gedenkteken als waarschuwing tegen de waanzin van oorlog. De stad is verder prachtig herbouwd, ik kom er graag.